Начальнік службы кадастру Слонімскага філіяла Гродзенскага агенцтва па дзяржрэгістрацыі Алеся Лагуцік: Калі я чую назву сваёй роднай краіны, мяне перапаўняюць любоў і гордасць

Начальнік службы кадастру Слонімскага філіяла РУП «Гродзенскае агенцтва па дзяржаўнай рэгістрацыі і зямельным кадастры» Алеся Лагуцік паспяхова пераадольвае 600-кіламетровыя веламарафоны, сплаўляецца на байдарцы, катаецца на горных лыжах, займаецца танцамі. Нядаўна захапілася фатаграфіяй і ўжо паспела стаць лаўрэатам прафсаюзнага конкурсу. Яна аб'ездзіла шмат краін, але лепш Беларусі для яе няма:

– Калі я чую назву сваёй роднай краіны, мяне перапаўняюць любоў і гордасць. Чыстая, светлая, добрая, пяшчотная, паспяховая… Для нашай Радзімы ніякіх эпітэтаў не шкада!.. Так, я паездзіла па свеце, але, паверце, лепш за нашу краіну няма. Беларусь робіць стаўку на мір і згоду ў грамадсве. Я шмат езджу па краіне, бачу, як літаральна на вачах яна мяняецца ў лепшы бок. Пакуль недзе ваююць і канфліктуюць, мы аром і сеем. А фізкультура, спорт і здаровы лад жыцця ў нас у прыярытэце і ўзведзены ў культ.

– Можа, у вашых сутках 25 або 26 гадзін?

Суразмоўніца сур'ёзная:

– Калі чакаць манны нябеснай, тады і 40 гадзін не дапамогуць… Сакрэт просты: максімальныя канцэнтрацыя і мэтанакіраванасць, ставіш мэту і паступальна ідзеш да яе. Я рана засталася без бацькі (тата быў вадзіцелем і зышоў з жыцця, калі мне толькі споўнілася 12). Хутка пасталела. Пасля школы скончыла ў Мінску політэхнічны каледж і тэхналагічны ўніверсітэт, працавала ў будаўніцтве, ацэншчыкам у БТІ, судовым экспертам… Цяпер – начальнік службы кадастру Слонімскага філіяла РУП «Гродзенскае агенцтва па дзяржаўнай рэгістрацыі і зямельным кадастры» і па сумяшчальніцтве ацэншчык першай катэгорыі. 

Дасягненне высокіх вынікаў – цяжкая праца. Але калі ты раз за разам выходзіш з дома ў дождж і слату, пераадольваеш сябе, накручваючы на трэніроўках кіламетр за кіламетрам, то выпрабоўваеш ні з чым не параўнальнае задавальненне. А пераадолеўшы сябе ў спорце, пераносіш гэта на звычайнае жыццё – і таксама можаш дабіцца большага, чым раней. Усё ўзаемазвязанае! На латыні гэта гучыць так: per aspera ad astra («праз церні да зорак»). Ніколі не трэба шкадаваць сябе, не трэба даваць і найменшых паблажак. Усё – праз працу і пот. 

Асабіста я стала мацнейшая, здаравейшая, значна ўмацаваўся імунітэт. Нават каранавірусам не хварэла! І тут лепш, чым наш Прэзідэнт, не скажаш: «Здароўе нацыі – гэта клопат не толькі медыкаў, але і кожнага з нас».

Да слова, калі пачынала катацца, набіла шмат сінякоў і шышак, але потым навучылася падаць і ўставаць! Вунь як гэта ў катоў атрымліваецца – мякка, адразу на чатыры лапы. Мой кот Лёва важыць сем кілаграмаў, гэта больш, чым пяцікілаграмовы японскі веласіпед, які я лёгка падымаю адной левай…

З усмешкай па жыцці

– Калі Вы ў апошні раз плакалі?

– Учора… Але не выпытвайце, калі ласка, чаму. Гэта вельмі асабістае. А так стараюся ісці па жыцці з усмешкай. Аднойчы ад зграі бадзяжных сабак ледзь-ледзь адбілася ў цемры і потым неслася наўгад, не разбіраючы дарогі… Ці смяяцца, ці плакаць. Памятаецца яшчэ, як ехала па Пружанскім раёне і ў невялікай вёсачцы спынілася каля магазіна райпо купіць воды, а калі выйшла, каля майго веласіпеда стаяла маса хлапчукоў і дзяўчатак. Яны рабілі фотаздымкі са мной, чапалі мяне і мой веласіпед як які-небудзь цуд і не маглі зразумець, як далёка і доўга такой кволай дзяўчыне ехаць адной. Дзеці склалі мне кампанію і з размовамі ды роспытамі праводзілі да канца вёскі. Вельмі доўга і цяпло развітваліся!

Потым у добрым тэмпе ехалі з напарніцай з Гродна на Жодзіна і спыніліся глыбокай ноччу, каб перакусіць на запраўцы… Прытуліўшыся на маленькіх канапках, мы моцна заснулі, але персанал установы не стаў нас будзіць, а, наадварот, казаў ціха і прасіў не крычаць наведвальнікаў, падносячы палец да губ: «Тс-с-с!» Сведкі расказвалі, што малюнак быў вельмі кранальны…

– Нарадзілася я ў Комі АССР, у горадзе Ухце. Клімат там суровы, таму спаць на вуліцы ў калясачцы пры мінус 40–45 для мяне было справай звыклай. Мама вучылася ў індустрыяльным інстытуце, так што я шмат часу праводзіла адна. Кажу гэта з усмешкай, бо, напэўна, тады і гартаваўся мой упарты характар. Назвалі мяне дзіўным імем, якое мне ну вельмі не падабалася, я нават хацела яго памяняць. Мама была вялікай паклонніцай рускага пісьменніка-класіка Аляксандра Купрына і, зразумелая справа, зачытвалася яго аповесцю «Алеся». Я пачытала, паглядзела надзвычайную экранізацыю – і імя, якое здавалася сумным, тут жа зайграла новымі фарбамі!

Наогул, я заўсёды была дзяўчынай цікаўнай, налягала на кнігі, навучанне і спорт. І цяпер (паколькі, дапусцім, 600-кіламетровы бревет пераадольваецца за 38 гадзін, з якіх у шляху знаходзішся 30) паралельна займаюся чымсьці карысным, да прыкладу, дэкламую радкі Гётэ або Гейнэ на нямецкай мове. Граніцы дасканаласці няма, праўда?

Месца сілы

– Па натуры я жыццялюб і аптыміст. Радуюся таму, што проста жыву і хаджу па гэтай прыгожай зямлі… Наогул, Слонім і наваколле – гэта, безумоўна, асаблівае месца, месца сілы. Побач Жыровічы, унікальны Свята-Успенскі манастыр.

Да цудатворнай іконы людзі едуць (беза ўсялякага перабольшання!) з усіх канцоў зямлі, за тысячы, дзясяткі тысяч кіламетраў. У гэтых месцах нават ехаць лёгка, не тое што дыхаць! Не выпадкова наш зямляк праслаўлены лёгкаатлет Іван Ціхан за свае сродкі пабудаваў каля сцен Жыровіцкага манастыра сектар для кідання молата і напярэдадні рашаючых стартаў заўсёды трэніраваўся там. Двухкратны чэмпіён свету, двухкратны прызёр Алімпіяд выступаў практычна да 45 гадоў… Гэта я да таго, што трэніраваць цела само па сабе бяссэнсава – заўсёды трэба думаць аб духоўным і не рабіць учынкаў, якія ідуць уразрэз з прынцыпамі маралі.

Павер у мару!

– Танцы, байдарка, лыжы – гэта ўсе выдатная кардыёнагрузка. Зімой штодзённа кручу веластанок на балконе. І вось зараз наступае мой любімы час: пасля «зімовай спячкі» бяру пад мышку свайго двухколага сябра і спускаюся з чацвёртага паверха. Вецер у твар! Кручу педалі і думаю, думаю, думаю… Аб чым? Так, напрыклад, аб тым, каб пераадолець 1200-кіламетровы адрэзак на найстарэйшай велагонцы Парыж – Брэст (французскі) – Парыж. Упершыню яна здзейснілася ў далёкім 1891-м, і да гэтых пор раз у чатыры гады там праводзіцца аматарскі бревет з лімітам 90 гадзін. Паціху, не фарсіруючы падзеі, рыхтуюся. Купіла камеру Go-pro, вывучыла маршрут. Думаю, усё ў мяне атрымаецца. Бо раней, якія б мэты ні ставіла, заўсёды іх дасягала.

Па матэрыялах sb.by

Фота: sb.by